Niesamowita historia Jane Mellak

 Czerń ponownie pochłania ekran telewizora. Oczy mojej mamy nagle robią się wielkie, z jej ust głuchy pisk. Następnie osuwa się na podłogę i mdleje. Gdy udaje nam się ją ocucić, zaprowadzam mamę do sypialni i starannie zamykam drzwi. Mija jeden, dwa, trzy, cztery, może nawet pięć dni, a ona nadal nie wychodzi. Nie je nic, tylko czasami udaje nam się zmusić ją do wypicia szklanki wody lub ostatecznie kubka herbaty. Kiedy w końcu wychodzi ze swej kryjówki, wydaje się jeszcze bardziej niespokojna i zdenerwowana niż przedtem.

-Spokojnie – mówię – nie martw się, Louis ma dopiero jedenaście lat, a ja mam 14 , więc powinnam sobie jakoś poradzić – staram się ja pocieszyć, ale nie jestem w tym dobra, bo mama zalewa się łzami – już spokojnie, spokojnie – przytulam ją. Wiem, że się o mnie martwi, ale nic na to nie poradzę, mogę się tylko starać podnosić ją na duchu i przekonywać, że mnie nie wylosują. Już tylko to mi zostało. W tym roku wszystkie dzieciaki będą miały po jednym losie, więc każdy będzie miał dokładnie taką samą szansę na wylosowanie, lecz nie chcę tego mówić mamie, żeby się jeszcze bardziej nie załamała – chodź, zjesz coś – mówię do niej kojącym, cierpliwym, lecz zarazem stanowczym głosem – Damy radę, nie załamuj się – twarz mamy lekko się rozpromienia na widok potrawki z jagnięciny z suszonymi śliwkami

- Jedz Katniss – mówi babcia, podsuwając jej talerz pełen potrawki

Podaję jej widelec i obserwuję jak je. Po chwili ciszę przerywa mój głos:

Mamo? – pytam

- Tak Jane? – odzywa się mam pierwszy raz po pięciu dniach milczenia

- Mogłabyś mi opowiedzieć o tym jak ty byłaś na arenie? – kontynuuję

Mama ponownie milknie i wiem, że zrobiłam wielki błąd pytając ją o to teraz, ona sama zadecyduje kiedy mi o tym powiedzieć. Do dożynek został tylko tydzień, a mam jeszcze nie przeszła mi nic powiedzieć. Martwię się, że do tego dnia nic się od niej nie dowiem. Mam denerwuje się chyba bardziej niż ja. Staram się o tym nie myśleć, ale to niemożliwe. Trzy dni. Zastanawiam się tylko dlaczego tata nie stara się nas jakoś pocieszyć i dlaczego zachowuje się tak jakby igrzyska się nigdy nie odbyły i nie miały odbyć. Nie wiem, ale na to pytanie na razie nie uzyskam odpowiedzi, ponieważ myślę o czymś zupełnie innym. Dwa dni pozostały do dożynek. Siedzę na kanapie i czytam książkę. Po chwili podchodzi do mnie mama i w milczeniu siada obok mnie, a ja odkładam książkę na bok. Podejrzewam z jakiego powodu przyszła. Przez dłuższy czas obie milczymy. Ona jednak odzywa się pierwsza:

- Przepraszam – wyznaje – nie potrafiłam zapanować nad nękającymi mnie koszmarami związanymi z areną i Igrzyskami.

No tak moje przypuszczenia potwierdziły się. Dożynki. Arena. Igrzyska. Życie. Śmierć. Pięć rzeczy, których bardzo ciężko będzie jej opowiadać. O cioci Prim, która zginęła od zapalających bomb, o Rue, przebitej włócznią małej dziewczynce, sojuszniczce z jedenastego dystryktu.

- Rozumiem Cię – mówię – wszystkim nam jest teraz ciężko…

-Dożynki – zaczyna mam, nie zwracając uwagi na to, że ja teraz mówię, żyje w tej chwili jakby we własnym świecie i nie widzi niczego co dzieje się naokoło – odbywają się co roku i jedna dziewczyna oraz jeden chłopak zostają wybrani, by stoczyć walkę na śmierć i życie – kontynuuje – to już wiesz, ale już chyba nadszedł czas, abym opowiedziała Ci o moich przeżyciach z areny, oczywiście jeżeli tylko chcesz – mam tak jakby powróciła ze swojego świata.

- Oczywiście, że chcę, zamieniam się, w słuch

- Trafiłam tam mając szesnaście lat. Na arenie odczuwałam lęk i niepokój oraz żyłam ze świadomością, że każda minuta i sekunda może być moją ostatnią. Za wszelką cenę chciałam znaleźć Peetę… to znaczy twojego tatę. Gdy mi się w końcu udało dbaliśmy o siebie nawzajem, karmiłam go, gdy był wycieńczony i przyniosłam mu lekarstw2o, które uleczyło jego śmiertelną ranę na nodze i przeżyliśmy. W końcu udało nam się wygrać – mówi – ale to tak skrótowo, a jak chcesz to mogę Ci przynieść kasetę z nagraniem – kończy

- Nie dziękuję, tyle mi wystarczy wrażeń na dziś – odpowiadam

- Dobrze – mówi mama – ja już idę spać Jane, dobranoc

- Dobranoc – odpowiadam – ja też już się położę.

Jeden dzień. Przysyłają już strażników pokoju z Kapitolu. Boję się. Coraz bardziej się boję, strach narasta.